本期内容
罗马尼亚语版《金星》
朗读者
籍馨暄
朗读者有话说
大家好，我是来自欧洲语言文化学院罗马尼亚语16班的籍馨暄，这次我为大家朗读的是罗马尼亚著名作家Mihai Eminescu的叙事诗Luceaf?rul。在国内虽然并不为人广泛熟知，但对于罗马尼亚人来说，这是一首非常经典且著名的优秀诗歌作品。
推荐理由
本次朗读的经典是罗马尼亚著名作家Mihai Eminescu的叙事诗Luceaf?rul。这本书于1883年在维也纳首次出版，是罗马尼亚文学最伟大的成就之一，也是欧洲浪漫主义诗歌的最后里程碑之一。埃米纳斯库花了10年的时间构思，最终的作品由哲学家提图·马约雷斯库(Titu Maiorescu)编辑。在这一创作过程中，埃米纳斯库提炼了罗马尼亚民间传说、浪漫主题和印欧神话的各种主题，从一个版本化的童话到神话辞典，对自己作为一个天才的处境进行反思，并阐释了他的爱情哲学。
朗读心得
作者通过对爱情的层层递进细腻描绘和主人公的心理刻画并借“金星”的视角进行深刻思考给人以启迪和希望。相信这首诗歌独具一格的意境能够感染每一个心中拥有对爱和希望的人们。
《Luceaf?rul 》
Mihai Eminescu
A fost odat? ca-n pove?ti,
A fost ca niciodat?.
Din rude mari ?mp?r?te?ti,
O prea frumoas? fat?.
?i era una la p?rin?i
?i mandr?-n toate cele,
Cum e Fecioara ?ntre sfin?i
?i luna ?ntre stele.
Din umbra falnicelor bol?i
Ea pasul ?i-l ?ndreapt?
Lang? fereastr?, unde-n col?
Luceaf?rul a?teapt?.
Privea ?n zare cum pe m?ri
R?sare ?i str?luce,
Pe mi?c?toarele c?r?ri
Cor?bii negre duce.
?l vede azi, ?l vede maini,
Astfel dorin?a-i gata;
El iar, privind de s?pt?mani,
?i cade draga fat?.
Cum ea pe coate-?i r?zima
Visand ale ei tample,
De dorul lui ?i inima
?i sufletu-i se ?mple.
?i cat de viu s-aprinde el
?n ori?icare sar?,
Spre umbra negrului castel
Cand ea o s?-i apar?.
...
?i pas cu pas pe urma ei
Alunec?-n odaie,
?esand cu recile-i scantei
O mreaj? de v?paie.
?i cand ?n pat se-ntinde drept
Copila s? se culce,
I-atinge mainile pe piept,
I-nchide geana dulce;
?i din oglind? lumini?
Pe trupu-i se revars?,
Pe ochii mari, b?tand ?nchi?i
Pe fa?a ei ?ntoars?.
Ea ?l privea cu un suras,
El tremura-n oglind?,
C?ci o urma adanc ?n vis
De suflet s? se prind?.
Iar ea vorbind cu el ?n somn,
Oftand din greu suspin?:
- O, dulce-al nop?ii mele domn,
De ce nu vii tu? Vin?!
Cobori ?n jos, luceaf?r bland,
Alunecand pe-o raz?,
P?trunde-n cas? ?i ?n gand
?i via?a-mi lumineaz?!
El asculta tremur?tor,
Se aprindea mai tare
?i s-arunca fulger?tor,
Se cufunda ?n mare;
?i apa unde-au fost c?zut
?n cercuri se rote?te,
?i din adanc necunoscut
Un mandru tan?r cre?te.
U?or el trece ca pe prag
Pe marginea ferestei
?i ?ine-n man? un toiag
?ncununat cu trestii.
P?rea un tan?r voievod
Cu p?r de aur moale,
Un van?t giulgi se-ncheie nod
Pe umerele goale.
Iar umbra fe?ei str?vezii
E alb? ca de cear? -
Un mort frumos cu ochii vii
Ce scanteie-n afar?.
- Din sfera mea venii cu greu
Ca s?-?i urmez chemarea,
Iar cerul este tat?l meu
?i mum?-mea e marea.
Ca ?n c?mara ta s? vin,
S? te privesc de-aproape,
Am coborat cu-al meu senin
?i m-am n?scut din ape.
O, vin'! odorul meu nespus,
?i lumea ta o las?;
Eu sunt luceaf?rul de sus,
Iar tu s?-mi fii mireas?.
Colo-n palate de m?rgean
Te-oi duce veacuri multe,
?i toat? lumea-n ocean
De tine o s-asculte.
- O, e?ti frumos, cum numa-n vis
Un ?nger se arat?,
Dar? pe calea ce-ai deschis
N-oi merge niciodat?;
Str?in la vorb? ?i la port,
Luce?ti f?r? de via??,
C?ci eu sunt vie, tu e?ti mort,
?i ochiul t?u m?-nghea??.
...
Trecu o zi, trecur? trei
?i iar??i, noaptea, vine
Luceaf?rul deasupra ei
Cu razele-i senine.
Ea trebui de el ?n somn
Aminte s?-?i aduc?
?i dor de-al valurilor domn
De inim-o apuc?:
- Cobori ?n jos, luceaf?r bland,
Alunecand pe-o raz?,
P?trunde-n cas? ?i ?n gand
?i via?a-mi lumineaz?!
Cum el din cer o auzi,
Se stinse cu durere,
Iar ceru-ncepe a roti
?n locul unde piere;
?n aer rumene v?p?i
Se-ntind pe lumea-ntreag?,
?i din a chaosului v?i
Un mandru chip se-ncheag?;
Pe negre vi?ele-i de p?r
Coroana-i arde pare,
Venea plutind ?n adev?r
Sc?ldat ?n foc de soare.
Din negru giulgi se desf??or
Marmoreele bra?e,
El vine trist ?i ganditor
?i palid e la fa??;
Dar ochii mari ?i minuna?i
Lucesc adanc himeric,
Ca dou? patimi f?r? sa?
?i pline de-ntuneric.
- Din sfera mea venii cu greu
Ca s? te-ascult ?-acuma,
?i soarele e tat?l meu,
Iar noaptea-mi este muma;
O, vin', odorul meu nespus,
?i lumea ta o las?;
Eu sunt luceaf?rul de sus,
Iar tu s?-mi fii mireas?.
O, vin', ?n p?rul t?u b?lai
S-anin cununi de stele,
Pe-a mele ceruri s? r?sai
Mai mandr? decat ele.
- O, e?ti frumos cum numa-n vis
Un demon se arat?,
Dar? pe calea ce-ai deschis
N-oi merge niciodat?!
M? dor de crudul t?u amor
A pieptului meu coarde,
?i ochii mari ?i grei m? dor,
Privirea ta m? arde.
- Dar cum ai vrea s? m? cobor?
Au nu-n?elegi tu oare,
Cum c? eu sunt nemuritor,
?i tu e?ti muritoare?
- Nu caut vorbe pe ales,
Nici ?tiu cum a? ?ncepe -
De?i vorbe?ti pe ?n?eles,
Eu nu te pot pricepe;
Dar dac? vrei cu crez?mant
S? te-ndr?gesc pe tine,
Tu te coboar? pe p?mant,
Fii muritor ca mine.
- Tu-mi cei chiar nemurirea mea
?n schimb pe-o s?rutare,
Dar voi s? ?tii asemenea
Cat te iubesc de tare;
Da, m? voi na?te din p?cat,
Primind o alt? lege;
Cu vecinicia sunt legat,
Ci voi s? m? dezlege.
?i se tot duce... S-a tot dus.
De dragu-unei copile,
S-a rupt din locul lui de sus,
Pierind mai multe zile.
...
?n vremea asta C?t?lin,
Viclean copil de cas?,
Ce umple cupele cu vin
Mesenilor la mas?,
Un paj ce poart? pas cu pas
A-mp?r?tesii rochii,
B?iat din flori ?i de pripas,
Dar ?ndr?zne? cu ochii,
Cu obr?jei ca doi bujori
De rumeni, bat?-i vina,
Se furi?eaz? panditor
Privind la C?t?lina.
Dar ce frumoas? se f?cu
?i mandr?, arz-o focul;
Ei, C?t?lin, acu-i acu
Ca s?-?i ?ncerci norocul.
?i-n treac?t o cuprinse lin
?ntr-un ungher degrab?.
- Da' ce vrei, m?ri C?t?lin?
Ia du-t' de-?i vezi de treab?.
- Ce voi? A? vrea s? nu mai stai
Pe ganduri totdeauna,
S? razi mai bine ?i s?-mi dai
O gur?, numai una.
- Dar nici nu ?tiu m?car ce-mi ceri,
D?-mi pace, fugi departe -
O, de luceaf?rul din cer
M-a prins un dor de moarte.
- Dac? nu ?tii, ?i-a? ar?ta
Din bob ?n bob amorul,
Ci numai nu te mania,
Ci stai cu bini?orul.
Cum van?toru-ntinde-n crang
La p?s?rele la?ul,
Cand ?i-oi ?ntinde bra?ul stang
S? m? cuprinzi cu bra?ul;
?i ochii t?i nemi?c?tori
Sub ochii mei r?maie...
De te ?nal? de subsuori
Te-nal?? din c?lcaie;
Cand fa?a mea se pleac?-n jos,
?n sus r?mai cu fa?a,
S? ne privim nes??ios
?i dulce toat? via?a;
?i ca s?-?i fie pe deplin
Iubirea cunoscut?,
Cand s?rutandu-te m?-nclin,
Tu iar??i m? s?rut?.
Ea-l asculta pe copila?
Uimit? ?i distras?,
?i ru?inos ?i dr?g?la?,
Mai nu vrea, mai se las?,
?i-i zice-ncet: - ?nc? de mic
Te cuno?team pe tine,
?i guraliv ?i de nimic,
Te-ai potrivi cu mine...
Dar un luceaf?r, r?s?rit
Din lini?tea uit?rii,
D? orizon nem?rginit
Singur?t??ii m?rii;
?i tainic genele le plec,
C?ci mi le umple plansul
Cand ale apei valuri trec
C?l?torind spre dansul;
Luce?te c-un amor nespus,
Durerea s?-mi alunge,
Dar se ?nal?? tot mai sus,
Ca s? nu-l pot ajunge.
P?trunde trist cu raze reci
Din lumea ce-l desparte...
?n veci ?l voi iubi ?i-n veci
Va r?manea departe...
De-aceea zilele ?mi sunt
Pustii ca ni?te stepe,
Dar nop?ile-s de-un farmec sfant
Ce nu-l mai pot pricepe.
- Tu e?ti copil?, asta e...
Hai ?-om fugi ?n lume,
Doar ni s-or pierde urmele
?i nu ne-or ?ti de nume,
C?ci amandoi vom fi cumin?i,
Vom fi voio?i ?i teferi,
Vei pierde dorul de p?rin?i
?i visul de luceferi.
...
Porni luceaf?rul. Cre?teau
?n cer a lui aripe,
?i c?i de mii de ani treceau
?n tot atatea clipe.
Un cer de stele dedesubt,
Deasupra-i cer de stele -
P?rea un fulger ne'ntrerupt
R?t?citor prin ele.
?i din a chaosului v?i,
Jur ?mprejur de sine,
Vedea, ca-n ziua cea dentai,
Cum izvorau lumine;
Cum izvorand ?l ?nconjor
Ca ni?te m?ri, de-a-notul...
El zboar?, gand purtat de dor,
Pan' piere totul, totul;
C?ci unde-ajunge nu-i hotar,
Nici ochi spre a cunoa?te,
?i vremea-ncearc? ?n zadar
Din goluri a se na?te.
Nu e nimic ?i totu?i e
O sete care-l soarbe,
E un adanc asemene
Uit?rii celei oarbe.
- De greul negrei vecinicii,
P?rinte, m? dezleag?
?i l?udat pe veci s? fii
Pe-a lumii scar?-ntreag?;
O, cere-mi, Doamne, orice pre?
Dar d?-mi o alt? soarte,
C?ci tu izvor e?ti de vie?i
?i d?t?tor de moarte;
Reia-mi al nemuririi nimb
?i focul din privire,
?i pentru toate d?-mi ?n schimb
O or? de iubire...
Din chaos, Doamne,-am ap?rut
?i m-a? ?ntoarce-n chaos...
?i din repaos m-am n?scut,
Mi-e sete de repaos.
- Hyperion, ce din genuni
R?sai c-o-ntreag? lume,
Nu cere semne ?i minuni
Care n-au chip ?i nume;
Tu vrei un om s? te soco?i
Cu ei s? te asameni?
Dar piar? oamenii cu to?i,
S-ar na?te iar??i oameni.
Ei numai doar dureaz?-n vant
De?erte idealuri -
Cand valuri afl? un mormant,
R?sar ?n urm? valuri;
Ei doar au stele cu noroc
?i prigoniri de soarte,
Noi nu avem nici timp, nici loc
?i nu cunoa?tem moarte.
Din sanul vecinicului ieri
Tr?ie?te azi ce moare,
Un soare de s-ar stinge-n cer
S-aprinde iar??i soare;
P?rand pe veci a r?s?ri,
Din urm? moartea-l pa?te,
C?ci to?i se nasc spre a muri
?i mor spre a se na?te.
Iar tu, Hyperion, r?mai
Oriunde ai apune...
Cere-mi cuvantul meu dentai -
S?-?i dau ?n?elepciune?
Vrei s? dau glas acelei guri,
Ca dup-a ei cantare
S? se ia mun?ii cu p?duri
?i insulele-n mare?
Vrei poate-n fapt? s? ar??i
Dreptate ?i t?rie?
?i-a? da p?mantul ?n buc??i
S?-l faci ?mp?r??ie.
??i dau catarg lang? catarg,
O?tiri spre a str?bate
P?mantu-n lung ?i marea-n larg,
Dar moartea nu se poate...
?i pentru cine vrei s? mori?
?ntoarce-te, te-ndreapt?
Spre-acel p?mant r?t?citor
?i vezi ce te a?teapt?.
...
?n locul lui menit din cer
Hyperion se-ntoarse
?i, ca ?i-n ziua cea de ieri,
Lumina ?i-o revars?.
C?ci este sara-n asfin?it
?i noaptea o s?-nceap?;
R?sare luna lini?tit
?i tremurand din ap?
?i umple cu-ale ei scantei
C?r?rile din cranguri.
Sub ?irul lung de mandri tei
?edeau doi tineri singuri:
- O, las?-mi capul meu pe san,
Iubito, s? se culce
Sub raza ochiului senin
?i negr?it de dulce;
Cu farmecul luminii reci
Gandirile str?bate-mi,
Revars? lini?te de veci
Pe noaptea mea de patimi.
?i de asupra mea r?mai
Durerea mea de-o curm?,
C?ci e?ti iubirea mea dentai
?i visul meu din urm?.
Hyperion vedea de sus
Uimirea-n a lor fa??:
Abia un bra? pe gat i-a pus
?i ea l-a prins ?n bra?e...
Miroase florile-argintii
?i cad, o dulce ploaie,
Pe cre?tetele-a doi copii
Cu plete lungi, b?laie.
Ea, ?mb?tat? de amor,
Ridic? ochii. Vede
Luceaf?rul. ?i-nceti?or
Dorin?ele-i ?ncrede:
- Cobori ?n jos, luceaf?r bland,
Alunecand pe-o raz?,
P?trunde-n codru ?i ?n gand,
Norocu-mi lumineaz?!
El tremur? ca alte d??i
?n codri ?i pe dealuri,
C?l?uzind singur?t??i
De mi?c?toare valuri;
Dar nu mai cade ca-n trecut
?n m?ri din tot ?naltul:
- Ce-?i pas? ?ie, chip de lut,
Dac-oi fi eu sau altul?
Tr?ind ?n cercul vostru stramt
Norocul v? petrece,
Ci eu ?n lumea mea m? simt
Nemuritor ?i rece.
译文
《金星》
米哈伊·爱明内斯库
早年传说，在很久很久以前
在无人知晓的某个地方
曾经有一位出身皇族的
非常漂亮的姑娘
她是父母的独生女
出落的品貌无双
仿佛众神膜拜的圣母
宛如群星拥簇的月亮
她从深宫的暗影中
款款移动脚步
走到一个角落里
等待金星，凭窗了望
她看见金星在天水相接的地方
从海面升起，闪射光亮
在波浪起伏的大海上
伴送黑色的帆船远航
她今天望着它，天天望着它
对它产生了爱慕之心
它夜夜看见她，旬月看见她
它也爱上了这个姑娘
她用手支撑迷醉的额头
陷入了无限的向往
爱慕控制她全部情感
思恋充满她整个心房
每当黄昏降临大地
她在窗口出现时
金星就向着黑色的城堡
点燃它闪烁的光
它一步步跟着她滑行
随同她走进闺房
它用它冰洁的光
编织一张明亮的网
姑娘躺在床铺里
准备入睡时
它抚摸她胸前的双手
把她甜蜜的睫毛合上
他在镜子里化为一道光线
反射到姑娘的身上
照射她半合半闭的大眼睛
辉映她侧向一边的面庞
她望着它，脸上浮现笑容
它在镜子中不停地抖动
它在她心头萦绕着
伴随她进入梦乡
她在睡梦中低声微语
深深地叹着气
“噢，你为什么不来？
来吧
我亲爱的黑夜之王
降临人间吧，温柔的金星
你乘着一缕光线滑行
进入我的闺房，钻进我的心脏
把我的生活照亮！”
金星颤抖着倾听她的话语
闪烁的光辉变得更明亮
突然，它闪电般扑落下来
沉入了海洋
金星扑落的地方
激起层层海浪
从神秘的大海深处
浮现一位青年，英俊大方
他头上戴着草冠
手里握着权杖
仿佛跨越门槛
穿过闺房的窗
赤裸的肩头上
披着紫色的轻纱
宛如一位生着柔软金发的
年轻帝王
他没有血色的面孔
透出蜡的光泽——
英俊的蜡人配着一双明亮的眼睛
眼睛里闪着光亮
“我应你的召唤
离开了我的星垣
我的父亲是天空
我的母亲是海洋
为了进入你的闺房
为了仔细把你观望
我从天空扑落大海
变成了现在的这个模样
噢，来吧，我心爱的姑娘
抛开你凡世的家乡！
我是天上的金星
你做我的新娘
你在珊瑚的宫殿里
永远永远地活下去
大洋中所有的水族
拥戴你当女王。”
“啊，你很漂亮
就像梦中的天使一样
但是，我永远不会遵从你的意愿
去那种地方
你的言谈、装束是那样的陌生
你的身上散发着一种寒光
你没有生命，我却是有血有肉
你的眼睛让我全身发凉。”
一天过去了，三天过去了
第四天的夜间
明亮的金星
又出现在姑娘的头顶上
回想起梦中
金星的幻象
姑娘的心中从新泛起
对波浪之王的向往
“降临人间吧，温柔的金星
你乘着一缕光线滑行
进入我的闺房，钻进我的心脏
把我的生活照亮！”
天上的金星听到姑娘的声音
痛苦地收敛了光芒
在它陨灭的星垣里
天空开始震荡
绯红的火光在大气中
向着整个宇宙蔓延
从混沌的沟谷中
出现一位青年，英俊漂亮
他那乌黑的头发上
王冠闪射光焰
他一路漂浮而来
沐浴着如火的太阳
黑色的薄纱中露出两只
大理石般的手臂
他的脸色忧郁苍白
沉思着走向姑娘
但是他的美妙的大眼睛
却充斥着强烈的欲望
隐藏着浓浓的黑暗
流露出深邃、迷茫的光
“为了同你会面
我排除了重重阻挡
我的母亲是黑夜
我的父亲是太阳
噢，来吧，我心爱的姑娘
抛弃你凡世的家乡
我是天上的金星
你做我的新娘
噢，来吧，让我把星斗的花冠
戴在你生满金发的头上
你将在我的星垣中升起
比任何星星都明亮。”
“啊，你多么漂亮
如同梦中的精灵一样
但是我永远不会遵从你的愿望
去那种地方！
你的冷酷的爱情
刺痛了我的心脏
你的沉重的大眼睛使我压抑
我无法忍受你炙人的目光。”
“那么，你为什么让我下凡
难道你不知道
我是长生不死的仙人
你是凡世的姑娘？”
“我不善言辞
不知怎样表白心情——
你的话虽然人人都懂
但是我不了解你的心肠；
如果你让我爱你
而且这是你真诚的愿望
你就到人间来吧
脱胎换骨，像我一样。”
“你这是要求我
用长生不死换取亲吻
你应该知道
我是多么地爱着你
好，我就变成罪孽的肉身
去接受另一种命运
我与永恒同为一体
只得把它留在天上。”
金星不见了……金星消失了
这全是为了爱恋一个姑娘
它离开了它在天上的星垣
许多天不见它的光亮
这个期间，科特林
一个在酒席宴间
为人斟酒的
伶俐的仆童
一个尾随王后，一步一步
为其擎拉裙裾的小侍从
一个被人遗弃的私生子
可却生着敢于调情的眼睛
两个脸蛋红得像苹果
他悄悄地，这个孽障
潜入特琳娜的闺房
偷偷地瞧着这个姑娘
天啊，她长得如此美丽
她的容貌多么漂亮！
喂，科特林，勿失良机，失不再来
试试你的运气怎么样！
于是，在一个角落中
他突然轻轻抱住姑娘
“啊，你要干什么，科特林？
走开，不然我就叫嚷。”
“不干什么，我只想让你
今后不再胡思乱想
你最好笑一笑
亲一下我的脸庞。”
“我简直不知道你要干什么
赶快走开，不要缠着我
噢，我想念金星快要想死喽
可它却在天上。”
“看来你不懂什么是爱情
我现在就详细地向你解释
不过你可不许生气
你要乖乖地听我说下去。
仿佛猎人在树丛中
布下的捕鸟罗网
当我向你伸出我的左臂时
你要搂住我的肩膀
我注视你的眼睛
你不要东张西望
如果我搂住你的腰身拥抱你
你就踮起脚尖，向后仰
我的面孔俯向你时
你的面孔要向上
让我们如饥似渴
永生永世互相端详
当我俯身亲吻你的时候
你也应该亲吻我
只有这样你才能充分地
把爱情品尝。”
她又是惊讶，又是惬意
听着仆童言讲
她半嗔半喜，一会儿羞愧
一会儿欢畅
她低声对他说：
“我从小就认识你
你这个油嘴滑舌的调皮鬼
我们两个倒是很般配……
可是，宁静的天空中
升起的那颗金星
却能使浩瀚无际的大海
显得更雄伟
每当汹涌的波涛
向着金星涌去时
我总是偷偷低下眼睛
遏制住眼中的眼泪
为了驱散我心中的悲伤
金星爱恋地闪射光芒
可是它越升越高
使我无法到达它的身旁
它从另一个世界里
向我投来凄凉的光……
我永远爱着它，可他总是
留在遥远的地方……
因此，我觉得白昼
像荒漠一样空荡
夜晚却充满了神圣的魅力
对这种魅力我感到迷惘。”
“你太天真，这就是原因……
走，我们离家出逃吧
逃得无影无踪，谁也不会知道
咱们来自什么地方
咱们俩安分地生活
永远快乐，永远健康
你讲不再思念你的父母
不再对星星存有幻想。”
金星在飞翔
它在天空展开翅膀
短瞬的时刻里
穿越了千万年的时光
头上的天空缀满星斗
身下的星空闪射光芒——
它宛如一条长长的闪电
在群星中间飘游浮荡
仿佛开创世界的第一天
它看到无数的光亮
从混沌的沟谷，在它的周围
泉水般涌出
它似乎在光的海洋中
漂浮、游弋…
可是，爱情的呼唤
驱使它继续奔向前方
所过之处没有极限
无人见过极限的模样
时间在虚无中
无法显现影像
但是，虚无中
有忘记自我的
无底鸿沟，有吸引金星的
强烈渴望
“把我从永恒的重压下
解脱出来吧，天父
这样，整个世界
将永远把你赞扬
噢，天父，我可以付出任何代价
只要你赐给我另一种命运
你是生命的源泉
你也能够制造死亡
熄灭我眼中的火焰
收去我头上的灵光
只求你能给我一个小时的时间
让我把爱情品尝……
我从混沌的大荒中出现
天父，我想返回大荒……
我从宁静的静止中诞生
我对静止无限向往。”
“希佩里昂，你和整个宇宙
生自混沌的大荒
不要寻求凡世的声色
那些东西无名无形
你想让我把你变成凡人
同他们一个模样？
死亡产生新的凡人
所有的凡人都将死亡
他们只会建造
想象的空中楼阁——
前浪消失之后
涌来后浪
他们或者得到福星的庇护
或者遭受厄运的折磨
我们却不受时空的限制
我们没有死亡
今天生自永恒的昨天
今天却正在消亡
一个太阳在天空泯灭了
又会升起另一个太阳；
似乎万物永远向上
等待它们却是死亡
死亡孕育诞生
诞生孕育死亡
而你，希佩里昂，你应该留在
你隐落的地方……
说吧，你可以向我祈求天赐——
让我把智慧赐给你？
你是否希望
获得一种声音
这种声音可以搬迁
高山和树林，岛屿和海洋？
或者你想切实显示
你的权力和威望？
那么，我就赐你一块块的土地
你在那里建国称王
我可以给数不清的战舰
和军队，让你能够
征服所有的大陆和海洋
但是，就是不能给你死亡……
你选择死亡为了何人？
回去吧，回去看看
那个碌碌红尘，你会看到
等待你的是什么景象。”
希佩里昂回到了
它在天上的星垣
它又像往常一样
闪射着光芒
残阳已经西沉
夜色即将降临
水面上颤悠悠升起
宁静的月亮
月华纷纷扬扬
洒落林间小径
两个年轻人
坐在繁茂的椴树旁
“啊，亲爱的姑娘，让我的额头
贴近你的乳房
让你明净甜蜜的眼睛
把我的身心照亮
让你美妙晶莹的目光
穿透我的心脏
愿我宁静的爱情之夜
永远是这个模样
依偎在你的怀里
我的心情无比舒畅
你是我最初的爱情
你是我最后的梦想。”
希佩里昂在天空
看到他们亲昵的举动
他刚刚用手搂住她的脖子
她早已把他拥在怀中……
散发幽香的银色花朵
纷纷飘落，一阵花雨
洒在两个年轻人的
长长金发上
她，如醉如痴
抬起了眼睛
望见金星，低声倾吐
她内心的愿望
“降临人间吧，温柔的金星
你乘着一缕光线滑行
钻进树林，钻进我的心房
把我的幸福照亮！”
金星像以前一样，在树林
在山岗，闪着光亮
为波涛汹涌的大海
指引方向
但是它没有听从姑娘的呼唤
从高高的天空扑落海洋
“凡世的姑娘啊
有我没有无关紧要！
你们生活在狭小的世界里
幸福伴随你们的身旁
我留在我的宇宙
永生不灭，冷静坦荡。”
来源 | 欧洲语言文化学院
编辑 | 崔新迪